Sucre - Valparaiso,Getting high, Salar & Skydiven!

Mijn laatste verslag sloot ik af met het feit dat ik Sucre zou verlaten, dit is iets anders gegaan. Teresa vertelde ´s avonds dat zij en Jessica (Engeland) vrijdag naar Potosi zouden vertrekken. Ik zat toen erg te twijfelen of ik met hun mee zou gaan, ik vond het wel leuker om met anderen te gaan, maar moest dan nog wel 2 dagen in Sucre blijven en er was niet zoveel wat ik kon doen. Als het de volgende morgen lekker weer zou zijn besloot ik te blijven. De volgende morgen was zonovergoten, dus ik bleef. De hele dag in de zon liggen bakken en ´s avonds: sporten! Teresa en Lena gingen kickboksen, Noortje en ik gingen trampolines springen. Ik dacht gewoon lekker een grote trampolines waarop je een beetje salto`s enz. kan maken. Helaas, het was een kleine trampoline waarop je verschillende sprongen en bewegingen moest maken op de maat van de muziek. Echt superintensief, maar erg lekker na 3 maanden niet echt sporten. Daarna hebben we onszelf getrakteerd op chocoladetaart. De volgende dag kwam ik een Nederlands restaurantje tegen en heb ik lekker bitterballen gegeten! Om 4 uur naar het station, Carrie (Canada) ging ook mee naar Potosi. In de bus werden de Spice Girls nieuw leven ingeblazen; Teresa (Baby Spice), Jes (Ginger Spice), Carrie (Scary Spice) en ik was Sporty Spice. Potosi is het hoogst gelegen stadje van de wereld (4090m) en is bekend om zijn mijnen. Ik wist eerst nog niet zo goed of ik de tour wilde doen, andere reizigers vonden het heel eng en zeiden dat ze het nooit meer zouden doen, ook omdat je moet kruipen door hele claustrofobische gangetjes, maar we hebben de tour toch geboekt. Daarna naar het zilvermuseum geweest, met een chagerijnige gids omdat ze het in het Engels moest doen. Vond het niet heel interessant. Om half 2 gingen we naar de mijnen. Bij de eerste stop kregen we een outfit, de 2e stop was bij de minersmarket, waar je spullen kon kopen voor de mijnwerkers, zoals handschoenen, gereedschap, dynamiet, cocaleafs enz. Omdat het zaterdag was, waren er geen mijnwerkers, dus hoefden we niets te kopen. We kregen een gids toegewezen en hij zei dat we een groepsnaam moesten bedenken, nou dat was makkelijk natuurlijk en hij werd gelijk uitgeroepen tot Posh Spice. Ook hier werd weer duidelijk dat cocaleafs heel populair zijn. Veel mensen verwarren het met cocaine, maar het wordt hier gebruikt als medicijn. Vooral tegen de altitude (hoogtezieke). Omdat de mijnen heel hoog zijn eten alle mijnwerkers het. Ze stoppen een hele berg coca in hun mond, houden het in 1 wang en laten het daar zo´n 3 uur zitten. Het ziet er niet alleen heel raar uit, maar ze hebben daardoor ook allemaal zwarte lippen en verotte tanden.Na de markt gingen we naar de ´fabriek´ waar ze de mineralen (zilver) uit het water proberen te zeven. Toen sloegen we een kruisje en gingen we de mijnen in. Eerst konden we nog wel normaal lopen, maar al snel moesten we bukken. Het 1e level was koud, naarmate we verder kwamen werd het stoffiger en er hing een aparte geur. Ginger Spice ging na 10 minuten terug. Onze gids vertelde dat hij de 2 avonden hiervoor teveel gedronken had, dus hij was een beetje moe. Op een gegeven moment gingen we naar het 2e level (dit is naar beneden, niet naar boven) en moesten we door nauwe gangen kruipen, stijl naar beneden. Daar werd het al een stuk heter. We liepen over de treinrails waar ze normaal karretjes met puin over wegrijden. Na een minuut of 15 moesten we weer op handen en knieen naar level 3. Echt bizar dat er mensen hier 12 uur achter elkaar werken, het is er benauwd, stoffig, donker en laag. Ik kan me nu veel beter indenken dat mensen gewoon echt niet ouder dan 40 worden, die in de mijn werken. Op het 3e level kwamen we ook langs de tio, dit is een beeld van klei, die tegen de duivels is. Op sommige dagen eren ze de tio door cocabladeren bij hem neer te gooien. Ook lag er een lamalijkje en als ze er alcohol gaan drinken, druppelen ze eerst wat voor de tio voordat ze zelf drinken. Vrouwen mogen niet in de mijn werken, dat brengt volgens hen ongeluk. We kwamen toch nog 5 mijnwerkers tegen, die vanaf 2 uur ´s nachts bezig waren, ze hadden ook al flink gedronken en probeerden ons te kussen, knepen in onze kont en lachten naar ons met hun verotte gebit. Na 1,5 uur stonden we weer buiten, ik vond het indrukwekkend om te zien waar zij werken voor 100 bolivianos per dag. Achteraf vond ik het wel jammer dat ze niet aan het werk waren, ik had het wel gaaf gevonden als je explosies had gehoord en had gezien hoe ze precies werken. De dag erna hebben we door het stadje gelopen, wat kerkjes bezocht en ´s avonds de nachtbus naar Tupiza. Ik was eigenlijk van plan de bus naar Uyuni te nemen en vanaf daar de zoutvlaktes naar Chili te doen. Maar anderen raden aan om met mensen te gaan die je kent, dus had ik besloten om met de Spice Girls mee te gaan. Ze zeiden ons dat de rit 8 uur zou duren, totdat we ineens stilstonden en de lichten aangingen. Na 10 minuten vroegen we aan anderen waar we waren, waren we dus al in Tupiza! Wij snel de bus uit (het was 2 uur ´s nachts), opzoek naar een hostel. Maar alles was donker, dus liepen we een beetje te dwalen. Totdat we langs een pleintje liepen waar ongeveer 20 honden lagen. Ze stonden allemaal op, liepen door ons heen en begonnen te midden van ons te vechten, SUPERENG! Wij snel doorlopen, kwamen ze achter ons aan, de hele tijd grommen. Als we dan stil stonden voor een hostel om aan te bellen, kwamen ze weer door ons heen lopen, waar ze begonnen te vechten met elkaar. Ondertussen hadden zich nog wat honden bij de groep gevoegd en liepen we met 30 grommende honden achter ons aan. Ik scheet 7 kleuren. Uiteindelijk zagen we ergens licht en zijn we snel naar binnen gegaan. Het was een vrij duur hotel met enorme naar riool stinkende kamers, maar we durfden echt niet meer naar buiten. Ze bleven nog 2 uur voor de deur rondblaffen. De volgende morgen hoorden we dat er 1 vrouwtjes hond is en de rest mannetjes en ze dus allemaal ruzie maken om haar. Nadat we een ander hostel hadden gevonden hebben we de Salar de Uyuni tour geboekt. Daniel (nieuwe Posh Spice) die we kenden uit ons hostel in Sucre, ging ook met ons mee, dus de Spice Girls waren weer compleet. (Hij had zelfs Spice Girls muziek op zn Ipod!) ´s Middags besloten we om te gaan paardrijden, Jessica een meisje uit Daniels hostel ging ook mee. We kregen een cowboyhoed en reden door een stuivige, met enorme rode rotsen omgeven woestijn, supermooi.

De volgende morgen half 8 lekker ontbeten en daarna de backpacks op de jeep geladen. Elvis was onze gids en zijn moeder Nancy was de kok op onze trip, maar wij noemden haar mama. De 1e dag was een lange zit in de jeep (11 uur), langs ruige rotsbergen, mooi om te zien. We stopten af en toe, niet alleen voor een mooie spot, maar ook om gebruik te maken van de baño naturales. De voordelen van de baño naturales; het stinkt niet, het is schoon, gratis en je hebt er ook nog eens een prachtig uitzicht bij! Tijdens deze toch werden ook verschillende nicknames verzonnen. Zo had ik al in Potosi de naam 'sin cebolla' (zonder ui) gekregen, Teresa was 'Turkish Breakfast', Carrie 'hoppie' en Jes was 'Coca'. Voor Daniel konden we niks verzinnen, maar Elvis gebruikte de hele trip onze sobre nombres. Door de hoogte had ik erg last van hoofdpijn, van de pillen daarvoor kreeg ik hele tintelende vingers en volgens mama moest ik coca eten, maar het hielp allemaal niet. Rond 7 uur kwamen we aan bij onze eerste slaapplaats, omdat de zon al onder was, was het al aardig koud. Nadat we thee hadden gedronken gingen we buiten naar de sterren kijken, wat echt heel mooi was, zo helder en fel en zoveel, echt fantastisch! Gelukkig hadden we Daniel die niet alleen van de sterren, maar van de hele trip hele mooie foto's heeft gemaakt. Na het eten lekker naar bed, maar ik sliep niet best doordat het zo koud was (-11) (er was geen verwarming ofzo). Om 7 uur vervolgden we onze trip, dit keer was het landschap veranderd in de woestijn met op de achtergrond rustige bergen die soms wel 5 kleuren hadden, heel mooi. We zagen vulkanen, sneeuwtoppen, een kleine salar en prachtige lagunas. Helemaal in het zuiden bij de grens van Chili ligt Laguna Verde. De touragency had gezegd dat hij niet groen was door de vulkaan, dus dat we er niet teveel van moesten verwachten. Ook Elvis vroeg zich af of het de moeite was om erheen te gaan, omdat het 1,5 uur omrijden was en de kleur afhankelijk is van de zon, de wind en het water. Toch besloten we om te gaan, omdat de omgeving ook gewoon heel mooi was. Het bleek het beste besluit; het water was helder groen, heel erg mooi. Daarna een bezoek gebracht aan de hotsprings. Het waaide flink en het was aardig koud, dus snel in bikini en het water in. Door de mineralen mag je er niet langer in blijven dan 20 minuten, maar het was echt heerlijk! Het water was zo'n 40 graden, verwarmd door de vulkanen. Doorgereden naar de volgende slaapplek, spullen gedropt en doorgereden naar Laguna Colorades. We parkeerden de auto en ik vond het eigenlijk helemaal niet zo speciaal, totdat ik uitstapte en achter de auto keek, WAUW! Een rode laguna met witte mineralen en supermooie bergen, echt ZO mooi! Lekker rondgewandeld en daarna terug naar het hostel waar we tijdens de thee door lokale kinderen werden voorzien van muziek op hun zelfgemaakte instrumenten. Daarna nog wat extra lagen aangetrokken en naar bed, de eerste keer in mn leven dat ik met handschoenen aan heb geslapen (-20). Om half 8 vertrokken we weer, na een heerlijk ontbijt van mama. Weer prachtige laguna's gezien met veel flamingo's. We lunchten onder een semi actieve vulkaan onder lavastenen. Na een bezoek aan de geisers, wat wel gaaf was om te zien, begon de race naar onze laatste slaapplek; het zouthotel. Iedere jeep zat elkaar op de hielen en toen we arriveerden (als 2e) rende Elvis naar binnen, net zoals de andere gidsen. het zouthotel bestaat voornamelijk uit, jawel, zout (verrassend he!). De muren, tafels, stoelen, bedden en op de vloer liggen allemaal zoutkorrels, heel vet. We konden na 3 dagen eindelijk douchen en nadat we gegeten hadden lekker naar bed. De volgende morgen stonden we om 6 uur op om dan eindelijk naar de Salar de Uyuni te gaan en daar de zonsopgang te zien. Het was heel koud, vroor bijna van mn stok, maar heel tof! De Salar de Uyuni is een zoutvlakte van 12000 km2 en 150 meter diep. Na de zonsopgang gingen we naar het eiland in het midden van de Salar, waar zich enorme cactussen bevonden en je rondom de uitgestrekte zoutvlakte kon zien. Het zout lijkt gewoon een grote sneeuwvlakte. Even voelde het als Oostenrijk, vooral omdat iedereen met warme kleren aan liep, het smaakte alleen anders dan sneeuw... Het zout is hard en heeft een aparte structuur en een soort zeshoekige vorm. We reden naar een plek om de (voor backpackers) welbekende foto's te maken. Daarna bezochten we nog een ander zouthotel met een zoutmuseum en een markt met souvenirs. Na de laatste lunch werden we afgezet in Uyuni, gaven we Elvis zijn woordenboek, voor mama hadden we ovenwanten gekocht, een fooi en met tranen in onze ogen namen we afscheid. We hadden erg met elkaar gelachen en Elvis en mama zijn superlieve mensen. 's Avonds vierden we de verjaardag van Coca, alias Ginger Spice, alias Jes, omdat ze eigenlijk dinsdag jarig was, maar de Spice Girls dan al uit elkaar zouden zijn. Eerst een paar kannetjes sangria gedronken voordat we naar de enige pub in het stadje gingen. Je kon van alles bestellen zoals Lama Sperm en het was een verrassing hoe je het moest opdrinken. Zo was het 1e drankje uit een peniscup en het 2e drankje uit een babyfles. Er waren ook 2 Israelische jongens die we hadden ontmoet en 1 ervan was ook jarig. Om 12 uur gingen we een typisch Israelisch liedje zingen, waarbij je in een kring om de jarige heen moest gaan staan en op een bepaald moment moesten we hem slaan en schoppen (er worden gelijk wat dingen duidelijk....).

De volgende morgen afscheid genomen van Ginger, die naar Sucre ging. Wij gingen naar de treincementery; allemaal oude treinen en locomotieven, mooi om te zien. 's Avonds vertrok Posh naar Cochabamba en Baby & Scary naar La Paz. Toen was ik wel een beetje verdrietig, maar om 4 uur ging de wekker alweer om mijn bus te pakken naar Calama in Chili. Door de woestijn over een zandpad. Onderweg moesten we nog een keer stoppen omdat we delen van de bus verloren. De grensovergang lag midden in de woestijn en duurde superlang, maar aangekomen in Calama zag ik na 2 maanden weer wegmarkeringen en verkeersborden! Met 2 Chilenen ging ik naar een supermarkt om geld te halen. Toen wilden we eigenlijk wel wat eten, het was al 7 uur en we hadden geen ontbijt en middag eten gehad. De Chilenen wilden per se het goedkoopste restaurant en we liepen de hele stad door, superirritant als je honger hebt. Uiteindelijk in een supersmerig restaurant, waar Rob Geus echt niet vrolijk van zou worden, iets supersmerigs gegeten. Daarna met Andy, 1 van de 2 een bus genomen naar San Pedro de Atacama, daar smeekte hij om een goedkoop ticket en ontmoetten we 2 Argentijnse meisjes, Mariana en Cecilia. Om 12 uur aangekomen in San Pedro waar we met zn 4en naar een hostel gingen. De dag erna een rondje gelopen in het gezellige centrum. het is een droog en stoffig dorpje, waar een wagentje door de straten rijdt om de wegen te besproeien met water omdat het anders teveel stuift. Er is veel te zien in San Pedro, zo wilden we fietsen huren en naar Valle de la Luna, een maandlandschap. Eerst wilde Andy langs alle zaken om te kijken waar hij het goedkoopst een fiets kon huren, dat was ik algauw weer zat aangezien ze dezelfde prijs hadden in elke zaak. Ook met de lunch ging hij elk restaurant af om de goedkoopste te vinden en te onderhandelen. Op een gegeven moment wees ik een restaurant aan en zei dat ik daar ging eten, hij moest het maar zien. Ik vind goed en lekker eten ook een belangrijk deel van mn trip. Na het eten gingen we op pad, het was een uur fietsen. Daar aangekomen klommen we door een grot, daarna nog 2 km klimmen met de fiets waar je vanaf een uitzichtpunt de Valle de la Luna kon zien, heel tof, het leek echt alsof ik op de maan was. Daar de zonsondergang bekeken en terug gefietst door het donker. Daarna ingredienten gekocht en zelf pizza gemaakt. De volgende dag besloot ik van hostel te wisselen, omdat er niemand anders in ons hostel was, het erg afgelegen lag, zij voornamelijk Spaans met elkaar praatten en ik de Chileen zat was. In het andere hostel ontmoette ik gelijk een meisje uit Roermond, Julia, met wie ik een geisertour en sterrentour heb geboekt. Het geld is wel even wennen; 1 euro is 620 pesos. Dus als je wat gaat eten, betaal je bijvoorbeeld 5000 pesos. Om 4 uur de volgende morgen stond de gids van de geisertour op de stoep, we gingen met zn 6en vanuit ons hostel. Eerst moesten we ruim anderhalf uur in het busje. De gids had ons al gewaarschuwd voor de weg. De 1e 90 km was oke, de laatste 10 km was een gratis trilplaatmassage. We zagen de geisers bij zonsopgang, dat zag er heel mysterieus uit. Ze liggen op 4200 meter en het is de op drie na grootste geiserplek van de wereld. Het zijn tussen de 80 en 100 actieve geisers. Sommigen spuwden elke 2 minuten. Daarna gingen we naar de hot springs, te midden van de geisers. Ik heb nog nooit zo snel al mn kleren uitgetrokken, mn bikini aangedaan en het water ingesprongen, het was alleen helemaal niet zo ´hot´. Het was dus helemaal koud toen ik het water weer uit moest, in mn bikini met -10. Ik heb nog nooit zo snel mn kleren weer áángetrokken. Daarna vervolgde onze route door de bergen en zagen we struisvogels, een vos en een paar lama´s. Daarna lekker anderhalve dag gechillt en ´s avonds hadden we de sterrentour. Het is 360 dagen mooi weer in San Pedro en natuurlijk was het die avond 1 van de slechte dagen en werd de tour gecanceld omdat het bewolkt was. We besloten ons geld dan maar te besteden aan een drankje. Ze hebben alleen het beleid in San Pedro dat je niet alleen een drankje mag bestellen, je moet er ook bij eten, omdat ze geen dronken touristen willen. Uiteindelijk een bar gevonden en een lekkere caipirinha gedronken!

De volgende morgen verliet ik Chili alweer en ging ik op weg naar Salta in Argentinie. De rit was heel mooi, het landschap veranderde constant. Eerst de droge woestijn, dat veranderde in ruige bergen, daarna groene bergen en uiteindelijk uitgestrekte akkers met op de achtergrond de contouren van hoge bergen. Ook passeerden we een kleine Salar en de 7 kleuren berg. Nu hoefde ik geen tour meer te boeken naar deze plek. ´s Avonds aangekomen en met Andreas (Duitser) een hostel geboekt. De volgende morgen gingen we onze dollars wisselen. De economie in Argentinie ligt een beetje op zn kop wat betreft dollars, dus die zijn erg in trek. Als je geld pint krijg je voor 1 dollar 5 pesos. Op straat krijg je voor 1 dollar 8,5 dollar. Zo heb ik 250 euro winst gemaakt! Daarna hebben we het MAAM museum bezocht. Ik ben niet zo´n musea fan, maar dit was wel heel interessant! Het ging over de Inca´s en ze hadden ook 2 gemummificeerde opgeofferde Incakinderen. Ze offerden de kinderen op aan de Pachamama (Moeder Aarde) door ze chicha, een heel sterk, puur alcoholisch drankje, te geven, waardoor ze in slaap/coma vallen en dan levend bevriezen. Daarna worden ze begraven en uiteindelijk zijn ze dus gevonden. Na het museum een lekker biertje met empanadas op het terras. Het duurde 45 minuten en 3 keer vragen voordat ze de 4 empenadas eindelijk kwamen brengen en we moesten de loep erbij pakken om ze te zien. ´s Avonds gingen we met een groepje uit. Ik dacht dat het uitgaan bij ons laat begon, maar hier gaan de discotheken pas open om 2 uur, toen kwamen er een heleboel 16 en 17 jarigen aangestormd, dus we voelden ons niet helemaal thuis in deze Kindergarden, dus lag 4 uur in mn bed. In Salta is een berg, waar je mooi over de stad kan kijken, je kunt een kabelbaan nemen, maar Andreas en ik besloten omhoog te lopen. Het bleek niet alleen een uitkijkpunt te zijn, maar ook een sportschool voor de Argentijnen, er stonden fietsen en andere sportapparatuur. De volgende dag vertrok mijn nachtbus en tevens ook dagbus naar Mendoza (18 uur!). Gelukkig had ik 2 stoelen voor mezelf. Later begreep ik waarom, hij zat vlak bij de wc en na 18 uur was de lucht die eruit kwam niet te hachelen. In Mendoza een superhostel gevonden; goede bedden, schoon, zwembad, hangmatten, elke avond een glas wijn, heerlijk ontbijt, gratis wasmachine, aardig personeel en elke avond een activiteit. Ik lust eigenlijk geen wijn en dat is de reden van mijn bezoek aan Mendoza. Dit is namelijk dé stad van de wijn, 80% van de wijnen in Argentinie wordt hier geproduceerd. Mijn doel was om wijn te gaan leren drinken hier. Daar begon ik ´s avonds tijdens de bbq al mee. De volgende dag ging ik met Erin (US), Laura (UK) en James (Wales) naar Lujan, 1 van de grote wijngebieden. Daar hebben we fietsen gehuurd en langs de wijnbedrijven gefietst. Hier kregen we een rondleiding en uiteindelijk wijn proeven. Er zijn in Mendoza ongeveer 1000 wijnmakerijen en 100 zijn beschikbaar om wijn te proeven. Echt lekkere wijnen gedronken, waaronder een rode wijn met port, waar we ook een sigaar bij hebben gerookt (die ik na 2 dagen nog proefde). Terug gekomen in het hostel gelijk aageschoven bij een empanada class met… wijn! De volgende avond gaven hadden we een wijnproeverij in het hostel waarbij werd uitgelegd met welke 5 stappen je een wijn moet proeven. Ik vond dit heel interessant, begin wijn echt lekker te vinden en de stappen werken goed mee om wijn meer te waarderen;).

De laatste tijd heb ik veel tijd in bussen en jeeps doorgebracht, wat ik een beetje zat was. Ik bedacht me dat ik graag weer wat actiefs wilde doen, dus besloot ik om te gaan: skydiven! Voor vrijdags geboekt, maar het was helaas te winderig, dus werd het verschoven naar zaterdags. Hannes, een duits jongen uit mn hostel ging ook. We werden om 7 uur 's ochtends opgehaald. Eerst kregen we wat instructies en werd Hannes aangewezen om als eerste te gaan. Ikzelf had aardig last van mn 'Candia zenuwen' (wat wel toevallig was aangezien SVL Dames tegen Candia moest voetballen). Ik mocht als tweede en mn gezonde spanning werd steeds groter. Eerst in het kleine vliegtuigje tot we op een hoogte waren van 2500 meter. Toen moest ik op mn knieen gaan zitten, maakte Adrien (de instructeur, die tandemsprongen heeft geleerd in Utrecht) zich aan mij vast. Daarna deed hij de deur open, waardoor er enorm veel wind binnen kwam. Ik moest mn voeten op het platformpje buiten het vliegtuig zetten, wat wel wat moeite koste door de wind. Daarna moest ik mn voeten eraf halen en hing ik aan Adrien. Hij pakte daarna de stang van de vleugel beet en we sprongen naar beneden. HALLELUJAH!!!! Met 200 km/h vielen we naar beneden, maar het was ZO ONBESCHRIJFELIJK GAAF! Ik kon alleen maar schreeuwen, zo gaaf, vond het totaal niet eng. Voor mijn gevoel duurde de vrije val 5 seconden, maar het was ongeveer 30 seconden voordat de parachute openging en we nog 10 minuten zweefden. Lekker genietend van het prachtige uitzicht maakten we een rustige landing en was het helaas al weer over met de pret. Ik wilde het liefst nog een keer, echt waar ZO GAAF! De hele dag kon ik alleen nog maar glimlachen en als ik er weer aan dacht, pff super! Vandaag ben ik aangekomen in Valparaiso in Chili. Dit is een artistieke stad op een berg, met veel streetart, ben benieuwd! Mijn laatste 3,5 week gaan in, het is nu aftellen geblazen tot ik weer in Nederland ben, hasta luego!