Puerto Iguazu - Paraty

De dag na mijn bezoek aan de watervallen heb ik vrij weinig gedaan. Rond 4 uur ging ik naar het postkantoor, waar ik een Nederlands meisje (Inge) tegenkwam. We besloten om op een terras iets te gaan eten, uiteindelijk hebben we er 6,5 uur gezeten. Lekker veel caiprihinas gedronken,´het´ drankje van Zuid-Amerika. De volgende dag ben ik naar de Braziliaanse kant van de watervallen gegaan. Ik moest eerst met de bus naar de Argentijnse douane, iedereen eruit, stempelen, iedereen weer in de bus. In dit park duurde het ongeveer 2 uur om alles te zien. Vanaf de Braziliaanse kant kun je de watervallen van veraf wat beter overzien. Ik twijfelde eerst om te gaan, maar had er absoluut geen spijt van. Het is echt onbeschrijfelijk, je moet het gewoon met eigen ogen zien:).´s Avonds ben ik weer wat gaan eten met Inge, op een gezellig terrasje met lifeband. We kregen allebei ons eten, op een gegeven moment had ik iets raars in mn mond, bleek een stuk plastic te zijn.
Aangezien Inge haar eten niet zo lekker vond, hadden we bedacht om het plastic in haar eten te rommelen, zodat ze iets nieuws kon bestellen, het bleek een uitstekend idee, dus kon ze een ander gerecht bestellen. De volgende dag mn backpack in gepakt, nog geluncht met Inge en daarna moest ik naar Foz de Iguazu, waar mijn bus naar Florianopolis ging. Dat bleek nog een heel gedoe. Eerst met de bus naar de Argentijnse grens, stempelen, allemaal de bus weer in en dan bij de Braziliaanse grens er weer uit. Dan wacht de bus niet. Wel kon ik met mijn buskaartje de volgende bus pakken, die kwam alleen pas na een uur. Toen kwam ik bij de busterminal, waar ik de bus moest pakken naar de omnibusterminal. Al met al 2,5 uur over gedaan, maar ik was op tijd. Ik had mijn bus in het hostel geboekt, ze zei dat het een bedbus was en dat de reis ongeveer 10 uur duurde. Ik vond het helemaal prima, totdat ik de bus zag; geen bedstoelen, geen airco, geen eten en de reis duurde 17 uur! Ook probeerde een Portugese vrouw mijn plek bij het raam in te pikken, door te doen of zij bij het raam moest zitten en omdat ik geen portugees kan geloofde ik haar. Totdat ik aan iemand vroeg wat raam betekende, dus heb ik haar ff van haar plek afgehaald. Wel ontmoette ik in de bus 2 Nederlanders, George en Renee. George kende ik al van de la Boca tour in Buenos Aires, dus dat was wel toevallig. In Florida (afkorting Florianopolis) aangekomen namen we de bus naar Barra de Lagoa, een plaatsje op het eiland bij Florida. 3 keer overstappen, toen waren we er eindelijk. Ik ben met George, die in hetzelfde hostel als mij zit, nog even naar het strand geweest, 5 minuten van ons hostel vandaan. En ´s avonds zijn we in een buffetrestaurant gaan eten. Die zie je hier veel in Brazilie. Je kan dan een kilo eten voor 26 Real. Dan schrijven ze elke keer op hoeveel je bord weegt, tellen het aan het einde bij elkaar op en dan betaal je. Het hostel is prima, relaxte sfeer, alleen de bedden... Ik ben GW´s bed gewend, maar ik kon nu ook gewoon op straat gaan slapen, zo hard zijn ze!

We zitten op een heel mooi eiland bij Florianopolis. het noorden is heel toeristisch en het zuiden veel minder. Volgende Gustavo, man van ons hostel, zit het mooiste strand van het eiland onderin, dus Renee, George en ik besloten de volgende dag erheen te gaan. Omdat we weer 3 keer moesten overstappen, besloten we 9 uur te vertrekken, want het was ook nog een 40 minuten wandelen volgens hem. Later zei iemand tegen ons 30 minuten en nog iemand anders een uur, dat was dus nog een verrassing. Het bussysteem werkt hier heel grappig. Je betaald gewoon 2,90 en kan op de terminals gewoon overstappen, maakt dus niet uit waar je heen gaat. Als je ergens bij een halte instapt, betaal je ook niet bij de buschauffeur, maar zit er een 2e buschauffeur in het begin van de bus waar je moet betalen en dan mag je door het hekje. Eenmaal aangekomen om 12 uur, konden we het paadje naar het strand niet helemaal vinden, maar uiteindelijk gevonden. Toen begon onze deelname aan Expeditie Robinson. We moesten over een berg heen, maar de weg was dwars door een jungle en geen normaal pad, maar allemaal rotsen waar we overheen moesten klimmen, na een uur zweten waren we eindelijk op het strand. Het was een klein strandje, omgeven door rotsen, echt heel tof. We gingen gelijk de zee in, waar enorme golven van 5 meter ons overspoelden. We lagen nog geen 20 minuten op het eiland toen het begon te regenen. Er stond een klein rieten afdakje waar we onder gingen schuilen. Na een half uur werd het niet minder en besloten we om de tocht maar weer terug te lopen, weer over rotsen, maar nu waren ze door de regen ook nog erg glad. Simon (Zwitser, liep ook met ons mee, die zat ook bij ons in de bus naar Florida). We waren hartstikke doorweekt en smerig, maar toch hebben we erg gelachen en vond ik het wel een avontuur. Toen moesten we nog 2 uur terug met de bus, wat vergelijkbaar is met een dagje Walibi. Die buschauffeurs rijden hier als gekken, stoppen net voor een drempel, maar geven dan gelijk weer gas, dus als je achterin de bus zit, zit je met je hoofd tegen het dak. Wij konden er wel erg om lachen en dit maakte ons avontuur wel compleet. ´s Avonds zijn we wezen eten met 2 Nederlandse vrouwen die ook bij ons in het hostel zitten. De avond hebben we nog afgesloten met een lekkere caiprihina.

De volgende dag gingen we naar het eiland Campeche. Omdat ze niet willen dat dit eiland heel toeristisch wordt mogen er maar een beperkt aantal mensen het eiland op. Dus onze wekker stond om kwart voor 8, weer 3 keer overstappen met de bus en daarna werden we met een bootje naar het eiland gebracht: WAUW! Wit strand, blauw water een de zon, echt supermooi! Zoals Renate zei, normaal zie je zulke plaatjes alleen op google, echt een bountyeiland. Simon was ook naar het eiland gekomen. Er stond alleen heel veel wind en rond een uur of 2 merkte ik dat ik verbrand was. Dus hebben we weer een caiprihina gedronken en toen met de boot terug. Door de wind spatte er alleen veel water in de boot, dus kregen we een zeil over ons heen. Renee, Simon en ik zaten helemaal vooraan, en kregen echt liters water over ons heen. Terug bij het hostel zag ik dat ik echt heel erg verbrand was, dat ik er echt ziek van was. Mijn lichaam was gloeiend, maar ik kon alleen maar heel erg rillen. Lag met mijn trui en thermokleding in mn bed en had het nog steeds koud. 2 ibuprofen genomen een dik dekbed gevraagd en toen heb ik wel goed geslapen. Maar ik ga eerst nieuwe zonnebrand kopen! De dag erna voelde ik me wel beter, behalve dat alles zeer deed en hebben we niet veel gedaan. De volgende dag hebben we onze spullen gepakt en zijn met de bus naar Curitiba gegaan.

De hosteleigenaar raadde ons aan om de citytour te doen, dus de volgende dag stapten Renee, George en Susanne (Zwitsers) in de bus. Er waren 14 plekken waar je kon uitstappen en je mocht 5 plekken kiezen. Er was eigenlijk niks aan, behalve dat we wat leuke foto´s hebben gemaakt. ´s Avonds hadden we zelf gekookt in de ruime keuken van het hostel. De volgende dag ging om 7 uur de wekker, want om kwart over 8 vertrok het treintje naar Morettes. Dit schijnt het mooiste treinritje van Brazilie te zijn. We hebben denk ik drie kwartier een supermooi uitzicht gehad, maar verder vooral langs struiken en het duurde bijna 4 uur... Vanaf Morettes namen we de lokale bus naar Paranagua. De bus reeds over een soort snelweg, maar stopt daar ook gewoon om mensen op te pikken. Waar de mensen wonen, echt geen idee, ze kwamen gewoon uit de struiken. Ook fietsen er gewoon mensen langs de snelweg, staat er soms een paard en af en toe een hutje met 1000 bananen. Vanaf Paranagua hebben we de boot genomen naar het eiland Ilha do Mel. Het is een superrustig eiland, waar jaarlijks maar 5000 toeristen mogen komen. Er rijden geen auto´s, bussen en scooters. De weggetjes bestaan alleen uit zand, echt een soort onbewoond eiland, supermooi. De volgende dag heb ik met Renee op het strand gelegen, mijn lijf is 1 grote vellenbal, lijk net een slang. Op het strand hele mooie schelpen gevonden en ´s avonds hebben we op het strand naar de zonsondergang gekeken onder het genot van een hele sterke caiprihina.

De volgende dag werd ik wakker en kreeg ik mn oog niet open, wat bleek, had ik een muggenbult op mn ooglid... Het was mooi weer, dus we besloten naar de vuurtoren te lopen.het was ongeveer 2 uurtjes lopen, over het strand en rotsen. Toen we daar waren werd het bewolkt en begon het te regenen. Renee en ik hadden geen zin op terug te lopen dus besloten we om de watertaxi te nemen. ´s Avonds weer lekker caiprihinas gedronken en we kregen nog ruzie met een kerel. Omdat wij meer talen dan hem spraken en dat kwam allemaal omdat wij uit een 1e wereld land kwamen en hij uit een 3e wereldland. We hadden hem ook wijsgemaakt dat Renee en ik zussen waren en we allebei een relatie hadden met George en dat dat in Nederland heel normaal was. Rare kerel.. De volgende morgen vroeg op, 8 uur de boot naar Paranagua, om half 12 de bus naar Curitiba, 3 uur de bus naar Sao Paulo en om 11 uur waren we bij het hostel. Sau Paulo is echt een enorme stad, gek voor te stellen dat er in deze stad meer mensen wonen dan in heel Nederland! (20 miljoen).

Even om wat misverstanden uit de weg te ruimen; Ik had namelijk Renate wat wijs gemaakt, wat niet waar is. Ik ben niet overboord gevallen, heb daarna niet 4 uur met mn backpack boven mn hoofd gezwommen en heb ook echt geen foto kunnen maken van de boot die toen zonk (google:zinkende boot). Ben gewoon veilig uit de boot gestapt!;)

We hebben in Sao Paulo geslapen en de volgende dag hebben Renee en ik met Susanne de bus gepakt naar Paraty, hier zullen we een paar dagen blijven en dan richting Ilha do Mel en Rio! Na de carnaval komt mijn volgende verslag. Bij mijn vorige verslag heb ik nog wat foto´s geplaatst.

Chao!